Mercedes Kadir’in, dün akşam saatlerinde ölüm haberini aldığımda çok üzüldüm.
Her garibin ölümünde olduğu gibi yine korktum.
Delilerin, velilerin bu dünyadan göç etmesine ürperirim.
İçimi bir umutsuzluk, sahipsizlik kaplar.
Bir iki adım geri çekilirim.
Önce kendimi,
Sonra!
Müslüm Gürses’ten.
“Yakarsa dünyayı garipler yakar” şarkısını dinlerim.
Buz gibi olurum.
Sırılsıklam olurum.
Kalbimin, nabzımı üflediğini, damarlarımın balon gibi şiştiğini fark ederim.
Mercedes Kadir ahirete doğdu.
Çiçekler açtı, sular şırıl şırıl aktı, yağmur güneşin yedi rengini iki tepenin arasında doğurdu.
Malatya’da kayısılar dalında kurudu.
İnsanlık insanlığını hatırlayıp; Mercedes Kadir’e eğiliyor.
Bir deli daha eksildi, bir garip daha terk etti bizi diye.
Yalnız kaldık.
Biz garip kaldık.
Deli olmak işten değil.
Teker teker eksiliyor, hayatta kalanlar olarak sayılıyoruz.
Sağ kalıyoruz sanıyorduk; ayıklanıyoruz.
Her Mercedes Kadir öldüğünde, bizler de ölüyoruz.
Neden yanar, burnumun ucu.
Neden isyankar olur ruhum.
Neden her garip ölümünde ciğerim duman olur.
Ölümde, cigara niye bu kadar sarar beni.
Cigara neden iyi gelir, her gidenin arkasından.
Efkardan sararan parmaklarımız,
Utancımızdan kızaran yüzlerimiz,
Buğday renkli tenimiz, ekmek kokulu ellerimiz vardı.
Mercedesli Kadir bir garip adamdı.
Paha biçilmez sopasını dünyaya miras bıraktı.
Allah’ın sopası yoktu ama gariplerin belli ki çoktu.
Garipler öldüğünde; kendimi onların yerine koyar, bir nevi hayatı değiş tokuş yaparım.
Hayatı deliliğe vurunca rahatlarım dakkasında!
Yüzüme bir tebessüm, bedenime bir hafiflik konduğunu hissederim.
Garipler makamına ulaşmış, varmışım gibi olurum.
Mercedes Kadir’de de böyle oldu.
Ölümünü akşam öğrendim.
Bütün gece Mercedes Kadir’in sopasıyla, gitmediğim, ulaşmadığım yer kalmadı.
Malatya’nın bütün caddelerini, bütün sokaklarını tur attım.
Görenler;
Mercedes Kadir’in arabasını almış diye takıldılar.
Bir trafik polisi durdurdu ehliyet ruhsat sordu.
Sol stop lamban yanmıyor diye uyardı.
Hararet yükselmiş, sopanın ön kaputundan duman yükseldiğinde,
Mercedes Kadir’in her zaman gittiği ustaya gösterdim.
Radyatör su kaynatmış bırakacaksın sonra alacaksın dedi.
Dedim eve yaya mı gideyim.
Usta hikayeyi biliyordu. Bıyık altından gülerek;
Senin Mercedes Kadir’den neyin fazla birader deyip kestirip attı.
Şu fani dünyada,
Mercedes Kadir kadar itibarımızın olmadığını anlamış oldum.
Rüya deyip geçmemek lazım.
İnsan rüyasında isterse, haddini bile görebiliyordu icabında.
Mercedes Kadir,
Kibrin kirpiklerini yolmuş bir adamdı.
Mercedes Kadir’e dair o gece çok şey anlattılar Malatya’da.
Şefkati, varlığı ve her hali ile kucaklama şeklinin ayrıcalığı olduğunu söyleyenler oldu.
Malatya’nın delisi, garibi ve beyefendisi dediler.
Kadir, mercedes sopası ile trafik ışıklarında durur.
Sopasını park eder.
Diğer arabalar ona yol verir.
Bütün şehir mercedesini tanır.
Kadir sopasını servise götürür.
Ustalar bütün ciddiyetleri ile arızalarını anlatır.
Bir usta arabanın teybini takar.
Diğeri aynasını armasını yeniler.
Trafik polisleri çok hızlı gittiğinde, ya da yanlış yere park ettiğinde Kadir’e ceza keser.
Zamanı geldiğinde muayeneye gönderirler.
Koskoca Malatya, Kadir’in hikayesini birlikte yaşar.
Kadir nereye giderse Malatya’da onuna birlikte gider.
Kadir nerde durursa orda dururlar.
Bir delinin sopasına göre yaşayan delilerin şehrine, Malatya’ya..
Mercedes Kadir’in odun sarısı sopasına binerek gittim.
Sopayla, sapanla, satırla birbirlerini kovalayan insanları, şehirleri gördükçe Mercedes Kadir ne kadar yalnız, ne kadar biçare, ne kadar masum ve ne garip bir insandı.
Şimdi kavgayı dövüşü bırakıp bu insanın peşine takılmak,
44 MK 444 plakalı Mercedes sopasına binerek uzaklaşmak.
Covit-19 sıvaşmadan sıvışmak vardı.
