Yürekte hissedilmeyen, bedenen ve ruhen yaşanmayan hiçbir yazı yazana ait değildir… Engelli bireylerle ilgili yazmak için de engelli olmaya gerek yok. Ben onlarla yaşadığım ve ailelerini anladığımı düşündüğüm aynı zamanda onları yürekten hissettiğim için ilk yazıma onlarla başlamak istedim. Şunu da eklemek isterim; toplumda engelli kelimesi kabul görse de ben bu terimden pek hoşlanmıyorum. Onlara özel gereksinimli bireyler demeyi tercih ediyorum.
Psikolog olarak tanı almış özel gereksinimli bireylerle; (otizm, down sendromu, serebral palsi, disleksi vb.) eğitimler yapıyorum, ailelerine terapi desteği sağlıyorum. Gerektiğinde öğretmenleri, ablaları, oyun arkadaşları oluyorum.
Bu etkileşimle birlikte onların ve ailelerinin toplumdan beklediği en önemli konuya değinmek istiyorum. Elbette kabullenilmek, dışlanmamak, rahat seyahat edebilmek, bizlerin yararlandığı imkanlardan yararlanmak istedikleri ayrıcalıklar arasında. Ama en önemlisi kendilerine toplumda bir yer edinmek istiyorlar. Koşulların uygun olduğu iş yerlerinde çalışmak istiyorlar. Aslında bunlar ayrıcalık değil onların hakkı…
Örneğin bir down sendromlu çocuğunuz varsa onu okula yazdırmak için bir çok engeli aşmak zorundasınız. Otizmli bir çocuğunuz varsa toplumda rahatsız edici bakışlarla karşılaşırsınız ve çocuğunuzun neyi var neden konuşmuyor gibi empatiden yoksun sorulara cevap vermek zorunda kalabilirsiniz. Bu söylediğimi eminim özel gereksinimli bireye sahip aileler çok iyi anlayacaktır. Hala çalıştığım otizmli bir öğrencimin annesinden duyduğum “ Artık arkadaşlarım bile beni ortamlarında istemiyor, çocuğumun onların çocuklarını olumsuz etkileyeceğini düşünüyorlar” sözleri beni çok etkilemişti. Peki o aileler bu bakış açısıyla yetiştirdikleri çocuklarına onlardan farklı olanı da kabullenmeleri gerektiğini, onların da yaşamın içinde yeri olduğunu nasıl öğreteceklerdi. Şunu unutmayalım ki çocuklar duyduklarını değil gördüklerini daha çabuk öğrenirler. O zaman neden onlara farklı olanın da yanında olmamız gerektiğini göstermiyoruz.
Peki aileler çocuklarının toplumda yer edinebilmesi için neden bu savaşı vermek zorunda kalıyor? Aslında herkesin özellikle de bu konuda farklılık yaratabilme gücü olan yetkililerin kendine bu soruyu sormaları onların hayatında büyük farlılıklar yaratacaktır.
Ülkemiz bu konuda son zamanlarda güzel adımlar atmakta. Ama tabi henüz yolun başındayız daha yapacak çok şey ,kazanılacak çok fazla özel bireyimiz var...
