Asker eşi olmak, şüphesiz en zor ve en önemli mesleklerden birini seçmiş kişilerin yol arkadaşlığını yapmak demektir. Bu yolda zorluklarla dolu ama içinde pek çok mutluluk barındıran bir göreve adım atmak demektir. Onurlu ve şerefli bir meslek olan askerlik sizin hayat tarzınız oluyor bir süre sonra , eşinizin sahip olduğu görevi, siz de üstlenir, hayatınızı buna göre şekillendirirsiniz. Bizler "modern çingeneler" olarak, eşimizin görevi neredeyse, elimize bavulumuzu alıp, eşyalarımızı bir kamyona yükleyip, bir başka şehire yol alırız. Bavulumuza bir sürü hikayeler, anılar koyup bir başka şehirde yeni hikayelere, anılara yelken açarız. Bizi bizden başkası ne anlar, ne de bilir. En iyi bizi biz bilir ve anlarız.
Kendi adıma gittiğimiz her tayin yerine, kendi mutluluğumu, insanlığımı, kişiliğimi götürmeyi severim ve oradaki insanların mutluluğu için çabalar, çevremdeki insanların da mutlu olmasını isterim. O şehrin olanaklarına, evimin eski mi yeni mi olduğuna bakmadan bir şehrin insanlarla güzelleştiğini bilecek kadar yer gezdim, gördüm. Bir şehri güzelleştirenin insanlar olduğunun bilincindeyim. İnsanları sevip sevmemek değil mesele, mesele herkese saygı duymak ki bu insanlık borcumuzdur. Uzun yıllardır bu camianın içindeyim , insanları kırmamayı , saygı duymayı , insanlara insan oldukları için değer vermeyi seçtim. Yedi yıl önce başladığımız Bolu serüvenimizin sonuna gelmiş bulunmaktayız... Yolu yoluma düşen, yolum yoluna düşen, hayatıma giren herkesi, sevgi ve saygı ile selamlıyorum.
Yaşanmışlıklar hayatımda çok önemli bir yerde yer alır.Ben affetmenin gücüne inanan bir insanım, hayatın kısa olduğunu ve ne kırmaya, ne de kırılmaya vakit olmadığını biliyorum. Hayatın güzel yanlarını görmeyi, kimseyi incitmeden, kırmadan, hor görmeden, yormadan, kıyıdan kıyıdan yürümeyi, kimsenin üstüne basmadan yol almayı seviyorum.
Veda edemediğim Bolu'nun güzel insanları hakkınızı helal edin...
Çiğdem Can
